هر کسی مى‏تواند ناامیدى را به امید، شکست را به پیروزى و اشک را به
خنده برگرداند به شرطى که به قدرت‏هاى شگرف خدادادى خود ایمان داشته باشد.
برخى از شیوه‏هاى احساس امیدوارى و کسب امید عبارتند از:
هر گاه از انجام کارى دلزده و خسته مى‏شویم از خودمان بپرسیم چگونه مى‏توان آن کار را بهتر، سریع‏تر و ساده‏تر انجام داد.
واقعیت این است هر کس ضعف‏هایى دارد. به جاى فرو ماندن در ضعف‏ها و اصرار
و تعصب بر آن ضعف‏ها بکوشیم انتقادپذیر بوده و بر ضعف‏هایمان غلبه کنیم.
با کشف استعداد و توانایى‏هاى خود و پرداختن به کارها و فعالیت‏هاى مثبت و
هدفدارى که به آنها علاقه داریم زندگى‏مان را لذتبخش سازیم.
همیشه در حد توانایى‏هایمان تلاش و کوشش نماییم و براى رسیدن به هدف کم
نگذاریم. در نهایت یا پیروز مى‏شویم یا شکست مى‏خوریم، در هر حال، از
نتیجه به دست آمده خرسند باشیم چرا، چون تمام تلاش و نیرویمان را به کار
بسته‏ایم.
هر اندازه در تیرگى گذشته گام برداریم از روشنایى آینده دور خواهیم شد.
فرو ماندن در گذشته، ایستادن در سیاهى است. لازم است گذشته‏ها را به چالش
کشید و زنگارهایش را زدود لکن باید از آن براى پى‏ریزى آینده‏اى بهتر
استفاده کرد. در آینده نیز نباید زندگى کرد زیرا امکان دارد ما را به
رؤیاهایى که شاید هرگز به وقوع نپیوندد دلخوش کرده از واقعیت دور سازد.
واقع‏بینى رمز موفقیت است.
در ناملایمات زندگى خود را نبازیم. از شکست‏ها درس بگیریم و شکست را مقدمه
پیروزى بدانیم مشروط بر اینکه براى هر شکستى علت‏یابى دقیق و منطقى داشته
باشیم.
اگر مغزمان را با یادگیرى و اندیشیدن ورز ندهیم، ورزیده نمى‏شود. براى
پرورش مغز لازم است آن را از طریق یادگیرى فعال و درگیر نماییم.
کمک به همنوع از وظیفه‏هاى مهم هر انسانى است. کمک به دیگران این احساس را
در فرد به وجود مى‏آورد که فرد باارزشى است و مى‏تواند به زندگى دیگران
معنى ببخشد. وقتى مى‏بینیم گره‏اى از کار دیگران مى‏گشاییم در درون‏مان
احساس رضایت و شادمانى خواهیم کرد.
همان طور که لطف و مهربانى خداوند شامل حال بندگانش است و او توبه‏پذیر
است چه خوب است ما نیز از خطاها و اشتباهات دوستان و اطرافیان‏مان بگذریم،
از خطاها و اشتباهات چشم‏پوشى کرده و راه آشتى و سازش را هموار نماییم تا
ضمن شاد نمودن دل دیگران، خود نیز به آرامش برسیم.
<\/h1>